به گزارش ایسنا به نقل از پاپیولار ساینس، این تحلیل ژنتیکی جدید به ارائه سرنخ‌هایی در مورد تکامل بزاق انسان و سایر نخستی‌ها (primates) پرداخته است.
دانشمندان در این تحقیق، ژن MUC7 را در انسانها و سایر نخستی‌ها بررسی کردند. این ژن به کدگذاری یکی از پروتئین‌های درون بزاق پرداخته که دهان را در زمان جویدن غذا، صحبت کردن و قورت دادن، مرطوب نگه داشته و برخی باکتری‌های مضر را از بین می‌برد.
قطعات کوچکی از دی.ان.ای درون این ژن چندین بار تکرار می‌شود. دانشمندان به دنبال بررسی این مساله بودند که این سازه‌های ژنتیکی اضافی موسوم به تکرارهای پشت سر هم چگونه ممکن است به گونه‌های نخستی در ایجاد بزاق کمک کرده باشد تا بتوانند با رژیم‌های غذایی مختلف سازگار شوند.
مقایسه ژنوم‌های پستانداران مختلف نشان داد که یک گروه از کدهای پروتئین MUC7 بطور متمایزی در نخستی‌ها تکامل یافته‌اند. این منطقه از پروتئین با قارچ‌ها مبارزه می‌کند و ممکن است در اثر نیاز به مقابله با یک تهدید قارچی خاص شکل گرفته باشد.
دانشمندان همچنین دریافتند که انسانها از پنج یا شش نسخه از قطعات تکرار شده دی.ان.ای برخوردارند اما این ژن در سایر نخستی‌ها کمی متفاوت است. گوریل‌ها در ژن MUC7 دارای چهار یا پنج رشته دی.ان.ای تکرار شده، شامپانزه‌ها دارای پنج رشته، اورانگوتان‌ها دارای شش یا هفت رشته و میمون‌های وروت از 11 یا 12 رشته برخوردار بودند.
این تغییرات کوچک احتمالا چسبندگی و قابلیت ضد میکروبی را برای بزاق در گونه‌های مختلف تنظیم کرده است.
این یافته‌ها در مجله Scientific Reports منتشر شده است.
منبع: