اخبار
پنجشنبه، 25 آبان 1396
خوشرویی یک نیاز ضروری

خوشرویی یک نیاز ضروری



انسان موجودی انس پذیر است. به سادگی و آسانی تحت تاثیر قرار می گیرد و با تغییرات گوناگون، خود را سازگار می كند. این قابلیت بسیار بالای انسان ظرفیت بی مانندی را در میان موجودات و آفریده های هستی برای او فراهم آورده است.
بر این اساس، انسان تنها موجودی از آفریده های خداوندگاری است كه از ظرفیت انس گرفتن بی پایان با شرایط و متغیرات گوناگون برخوردار می باشد. از این رو انسان را انسان گفته اند، زیرا تا بی نهایت از قابلیت انس گیری و تغییر ماهیت و شدن برخوردار است.
همین قابلیت انس گیری به بشر این قابلیت را نیز بخشیده است تا با هر كسی انس گیرد و الفت پیدا كند. البته این نیاز بشر است كه بخواهد با دیگری انس گیرد، به ویژه اگر این دیگری از جنس مقابل خود یعنی مرد یا زن باشد. ارتباط اجتماعی و مودت و دوستی در میان مرد و زن در حقیقت پاسخ گویی به یك نیاز طبیعی و فطری در بشر است. این ارتباط در مرتبه پایین تر، خود را در الفت و انس گیری با فرزندان و خویشاوندان و در نهایت با دیگر انسان ها نشان می دهد. از این رو ارتباط اجتماعی انسان ها حتی اگر به قصد استخدام باشد، یك امر طبیعی و فطری برای آنهاست.
انسان ها برای ایجاد و تداوم این ارتباط اجتماعی با یك دیگر، نیازمند شرایط، ابزارها و اموری چند هستند، كه یكی از مهم ترین آن ها، تحمل دیگری است. تحمل دیگری به معنای این است كه بتوان از برخی از خواسته های خود برای حفظ دوستی و بهره مندی از ارتباط اجتماعی گذشت و یا خواسته های دیگری را پذیرفت و به آن بها داد. این جاست كه عفو و گذشت و نیز ایثار و احسان به عنوان ابزارهای كارآمد و كلیدی برای ارتباط اجتماعی مطرح می شود.

نقش خوش‌اخلاقی
خوش خویی به معنای ایجاد بستر لازم و زمینه مناسب برای ارتباطات اجتماعی میان انسان ها جهت انس گیری و بهره مندی از توانایی ها و ظرفیت های یكدیگر در راستای دست یابی به كمال و خواسته های خود است.
در پایه و بنیاد هر ارتباط اجتماعی میان انسان ها با مسئله ای به نام خوشخویی روبه رو می شویم؛ زیرا این صفت پیوندهای انسان را با دیگری افزایش می دهد و زمینه را برای بهره گیری از توانمندی های دیگری برای وی فراهم می آورد و در مسیر شدن های پیاپی به او یاری می رساند.
خداوند در آیه 4 سوره قلم در تبیین ظرفیت انس پذیری پیامبر اكرم(ص) می فرماید: انك لعلی خلق عظیم؛ تو خویی بزرگ و عظیم داری. تعبیر از خوی آن حضرت(ص) به عظیم از آن روست كه خوی ایشان در همه چیز در حوزه كمالی در نهایت تمام بوده به گونه ای كه دیگر نمی توان شخص و فردی را یافت كه در خلق و خوی از ایشان فراتر و برتر بوده و در نهایت كمالی و تمامی قرار گرفته باشد.
چنین ظرفیت تمام خوی خوش اوست كه منافقان را به شگفت وامی دارد و به سبب خوش خویی غیرقابل باورش، او را در زمره ساده لوحان می شمارند كه هر چیزی را از دیگران می پذیرد و نسبت به آنان واكنش منفی نشان نمی دهد و به انكار دیگران نمی پردازد. از نظر منافقان آن حضرت «اذن» معرفی می شود و خداوند در تایید این خصلت كه منافقان به آن حضرت می دهند، وی را «اذن خیر» می شمارد (توبه آیه 61) تا به مردم بفهماند كه چنین خصلت و خویی از آن حضرت تنها خیر همگانی است؛ زیرا آن حضرت رحمتی برای جهانیان و الگویی بی مانند است كه هستی برای او نمونه دیگر سراغ ندارد.

آثار خوشخویی
خوش خویی همانگونه كه گفته شد آثاری چون جذب و جلب مردم به سوی خود و بهره مندی از همكاری های آنان برای رشد و شدن های كمالی دارد. افزون بر این خوشخویی می تواند آثار بسیار دیگری در زندگی مادی و معنوی و نیز دنیوی و اخروی آدمی به جا گذارد.
اگر انسانی بخواهد برای خود از نظر اجتماعی اعتباری كسب كند و در میان مردم محبوب گردد و از یاری و همدلی و همكاری آنان بهره برد، بهترین ابزار دست یابی به این اهداف، همان خوشخویی است؛ زیرا انسان هر چه سرمایه دار هم باشد، نمی تواند دل های همگان را با پول بخرد و آنان را به سوی خود جلب كند.
اصولا بدخویی هم، كار آدمی را تباه می سازد و هم نامش را بد می كند. بسیاری از مردم كارهای خوب و نیك زیادی را انجام می دهند ولی به سبب آن كه بداخلاق هستند شیرینی كار خوب و نیك خودشان را با بدخویی به تلخی تبدیل می كنند.
بنابراین بكوشیم تا در فرصت كوتاه شدن كه از آن به عمر كوتاه و دو روزه دنیا یاد می شود، با خوشخویی، چنان خود را بسازیم كه در رستاخیز در كمال ترین شكل و شمایل به آن جا در آییم و از خود شرمنده نباشیم.
اگر در این دنیا خود را در كارخانه انسان سازی به صنعت خوش نسازیم، دیگر هرگز فرصت آن را نخواهیم یافت كه خوش باشیم، زیرا در این مدت عمر است كه خود را برای ابدیت و جاودانگی می سازیم، پس مائیم و ابدیت ما و این همت انسانی است كه در مجال اندك عمر، توشه ابدی را برای خود فراهم می سازد.

منبع: تبیان