به گزارش سرویس علمی ایسنا منطقه دانشگاه علوم پزشکی تهران، جراحی برای مشکلات قلب و عروق، گاهی نیازمند پیوند عروق و استنت‌گذاری برای باز کردن عروق خونی معیوب یا تنگ شده است. اگرچه این روش به طور مستقیم مشکل بازگرداندن جریان خون را حل می‌کند، ولی خطر ایجاد لخته‌های خونی را به همراه دارد.
شیمی‌دان‌هایی از دانشگاه ITMO در سنت‌پترزبورگ، چگونگی توسعه و آزمایش یک نوع جدید از پوشش رگ خونی مصنوعی را که مانع تشکیل لخته خونی می‌شود، توصیف کرده‌اند.
این پوشش از یک لایه نازک از نانو میله‌هایی تشکیل شده که با تراکم زیاد کنار هم جمع شده‌اند و از اکسید‌آلومینیوم ترکیب شده با ماده‌ای که آنزیم شکست لخته را فعال می‌کند، ساخته شده‌اند. این ماده، فعال‌کننده پلاسمینوژن نوع اوروکیناز نامیده می‌شود.
هنگامی که محققان از این لایه‌ی نازک برای پوشش سطح داخلی رگ پیوندی استفاده کردند، یک غلظت ثابت از پلاسمین توسط آن ایجاد شد. پلاسمین آنزیمی است که لخته‌های خونی را حل و متلاشی می‌کند.
محققان می‌گویند: ویژگی‌های منحصر به‌فرد این لایه‌ی نازک از ساختار آن نشات می‌گیرد؛ یک ماتریس متخلخل که فعال‌کننده پلاسمینوژن را نگه می‌دارد. این منبع از فعال‌کننده پلاسمینوژن محافظت می‌کند و این در حالی است که به آن اجازه می‌دهد تا در همان زمان از‌طریق منافذ سیستمبا پلاسمینوژن موجود در خون واکنش داشته باشد.
به گفته آنها، هنگامی که پلاسمینوژن با فعال‌کننده پلاسمینوژن در داخل منافذ لایه برخورد می‌کند، آنزیم متلاشی‌کننده لخته خونی پلاسمین را تولید می‌کنند. عروق پیوندی حبس‌کننده دارو در آزمایشات، لخته‌های خونی را متلاشی می‌کند.
محققان جهت آزمودن ویژگی‌های این لایه نازک پوشاننده عروق پیوندی، آزمایشات بسیاری را انجام دادند. به طور مثال، آنها برای یک آزمایش، لخته‌های مصنوعی ساخته شده از پلاسمای مخلوط با ترومبین را ایجاد کرده و آنها را داخل پیوند قرار دادند.
به گفته محققان، لخته به سرعت شروع به متلاشی‌شدن و ترشح از طریق محل پیوند کرده و پوشش طراحی‌شده لخته‌ها را در مرحله شکل‌گیری نابود می‌کند که جریان خونی بدون انسداد را در محل پیوند تضمین می‌کند.
این لایه نازک جدید، تضمین‌کننده پیشرفتی در آخرین نوع پیوندها و استنت‌ها است که انواع داروی انحلالی نیز نامیده می‌شوند و توسط داروهایی که به آرامی در خون آزاد می‌شوند، پوشیده شده‌اند، اما طول عمر آنها توسط میزان دارویی که ذخیره می‌کنند، محدود می‌شود.
این روش بر‌اساس احتباس دارو، درون یک پوشش محافظتی متخلخل است که ماندگاری بیشتری دارد و در واقع یک طول عمر نامحدود برای عروق خونی مصنوعی پیشنهاد می‌کند.
گفتنی است یافته‌های محققان تنها محدود به عروق خونی مصنوعی نبوده بلکه ارتباط‌دهنده به هر‌نوع پیوندی است و این موضوع مربوط به تمام انواع داروهایی است که بیمار برای پوشش از آنها استفاده می‌کند. به طور مثال، پس از پیوند میزنای مصنوعی، گاهی بلورهای اوره‌آز شروع به تشکیل در داخل آن می‌کنند و پزشکان نمی‌دانند چگونه با این مشکل کنار بیایند. به کار بردن داروی پوشش‌دهنده مشابهی که اوره‌آز را متلاشی می‌کند، امکان‌پذیر است.
منبع