به گزارش ایسنا و به نقل از گیزمگ، دانشمندان "دانشگاه هاروارد" و "دانشگاه شیان جئوتانگ"(Xi'an Jiaotong University) چین این چسب را از محلول آبی زنجیره‌های پلیمری توسعه دادند.
این محلول آبی بین دو ماده که کاربر می‌خواهد موقتا آنها را به هم بچسباند، قرار می‌گیرد و به این صورت است که سطح رویی دو ماده در یک سطح ملکولی بهم متصل می‌شوند. این فرایند "درهم تنیدگی توپولوژیک"(topological entanglement) نامیده می‌شود. سپس این دو ماده می‌بایست بهم متصل شوند تا محلول در معرض نور ماوراء بنفش قرار گیرد. این باعث می‌شود "بخیه مولکولی" آن حل شده و سبب می‌شود مواد به راحتی از هم جدا شوند.
این چسب بر روی مواد جامد مانند الاستومرها و همچنین مواد مرطوب مانند هیدروژل‌ها کاربرد دارد. همچنین می توان از آن برای چسباندن چسب زخم به پوست استفاده کرد. الاستومر پلیمری است که قابلیت ویسکوالاستیسیته (گران‌روی و کشسانی باهم) بالایی دارد. نام الاستومر دو قسمتی است که قسمت اول آن «الاستو» (برگرفته از «الاستیک» و به معنای ارتجاع‌پذیر) و «مر» (برگرفته از «پلیمر») تشکیل شده است.
این تکنولوژی علاوه بر این می‌تواند بر روی دستگاه‌های تحویل داروی تریدرمال(تکه های میکروسکوپی که دارو را از طریق پوست ارسال می‌کنند) و یا بر روی لوازم الکترونیکی پوشیدنی استفاده شود.
این مطالعه در مجله " Advanced Materials " منتشر شد.
منبع: ایسنا