به گزارش ایسنا، ابرنواختر مذکور در کهکشان ابر ماژلانی کوچک قرار دارد و حاصل انفجار یک ستاره عظیم است. ابر ماژلانی کوچک(SMC) یک کهکشان کوتوله است. این کهکشان دارای چند صد میلیون ستاره است. این کهکشان عضوی از گروه محلی است.
پرتوهای اشعه ایکس "رصدخانه پرتو ایکس چاندرا"(Chandra X-Ray Observatory) که در تصویر با رنگ آبی و بنفش قابل مشاهده هستند، به ستاره شناسان در اثبات این موضوع که سهم قابل توجهی از اکسیژن جهان در ستارگان عظیم سنتز شده است، کمک کرد.
بنابر گفته ستاره شناسان، مقدار اکسیژن دیده شده در این تصویر برای هزاران سیستم خورشیدی کافی است. این تصویر همچنین حاوی داده‌های نوری از تلسکوپ فضایی هابل ناسا(NASAHubble) و" تلسکوپ‌های وی ال تی"(Very Large Telescope) در شیلی است که تصویر با رنگ قرمز و سبز دیده می‌شوند.
پرجرم‌ترین ستاره‌های عالم، زندگی خود را با انفجاری عظیم به نام ابرنواختر(Supernova) به پایان می‌برند. یک ابرنواختر زمانی رخ می‌دهد که یک ستاره در حال مرگ شروع به خاموش شدن می‌کند. آن گاه به‌طور ناگهانی منفجر شده و مقدار بسیار زیادی نور تولید می‌کند و در پس خود یک هستهٔ کوچک نوترونی به جای می‌گذارد.
نوترون سنگین‌ترین ذره در فضا است. مقداری نوترون به اندازهٔ یک سر سوزن می‌تواند هزاران تن جرم داشته باشد. ستاره مادهٔ خود را به سوی فضا پرتاب می‌کند و ممکن است درخشندگی آن چند روزی از کل یک کهکشان هم بیشتر باشد. هنوز هم می‌توان بقایای درخشان ستاره‌های منفجر شده را، که صدها یا هزاران سال پیش از هم پاشیده‌اند، دید. ابرنواخترها نادرند؛ در کهکشان خودمان به‌طور میانگین در هر قرن یک یا دو ابرنواختر رخ می‌دهد که برخی از آن‌ها نیز در پس غبار کهکشان پنهان می‌شوند.
منبع: ایسنا