به گزارش ایسنا و به نقل از فوراستیت نیوز، دانشمندان دانشگاه ملی مطالعات فناوری روسیه"(NUST MISIS)، پوششهای چندلایه آنتیباکتریال ابداع کردهاند که اثر بلندمدت دارد. این پوشش با استفاده از دیاکسید تیتانیوم اصلاح شده و چندین ماده ضدعفونیکننده ساخته شده است. از این پوششها میتوان در ایمپلنتولوژی جدید به عنوان یک لایه محافظ برای پیشگیری از عوارض ایمپلنت مانند التهاب و یا رد ایمپلنت استفاده کرد.
پوششهای آنتیباکتریال در حال حاضر مورد بررسی قرار دارند زیرا جستجو برای جایگزینهای آنتیبیوتیکهای سنتی رو به افزایش است. این پوششهای آنتیباکتریال را میتوان روی ایمپلنتها نصب کرد تا از بروز التهاب ناشی از عفونت پیشگیری کند.
با وجود این، ابداع سطوح آنتیباکتریال و در عین حال زیست سازگار، مشکلی است که جامعه علمی سالها برای حل کردن آن تلاش میکند اما این مواد رویایی هنوز توسعه نیافتهاند.
پوشش جدیدی که این گروه پژوهشی ابداع کردهاند، یک پوشش چندلایه است که ویژگیهای محافظتی نانوذرات، پلیمرهای زیستی، داروهای ضد انعقاد و آنتیبیوتیکها را دارد. آنتیبیوتیکها و نانوذرات نقره، اثر آنتیباکتریال ایجاد میکنند؛ در حالی که "هپارین"(Heparin) از چسبیدن سلولهای باکتری به سطح بافت پیشگیری میکند و مقدار ماده ضد باکتری را کاهش میدهد.
"الیزاوتا پرمیاکوا"(Elizaveta Permyakova)، از پژوهشگران این پروژه گفت: روش به دست آوردن یک پوشش چندلایه، ترکیبی از چندین فناوری است. ابتدا با استفاده از پاشیدن "مگنترون" (magnetron)، یک پوشش نازک نانوساختار از ترکیب "TiCaPCON" به دست آمد. سپس ذرات نقره به پوشش اضافه شدند و پس از آن یک لایه بیوپلیمر به آن اضافه شد که نقش حامل مولکولهای هپارین و جنتامایسین را به عهده داشت.
دانشمندان، ترکیب شیمیایی لایههای پوشش به دست آمده را با پرتو مادون قرمز و "طیفسنجی فوتوالکترون پرتو ایکس"(XPS) مورد بررسی قرار دادند.
براساس نتایج بررسیهای درونکشتگاهی، پوششها، سازگاری سلولی و کارآیی عالی آنتیباکتریال در برابر باکتری "اشریشیا کلی"(E. coli) نشان دادند.
پرمیاکوا ادامه داد: ترکیب چندین ماده ضد باکتری و یونهای نقره با یک پوشش از جنس دیاکسید تیتانیوم که با کلسیم و فسفر اصلاح شده است، سازگاری زیستی و اثر آنتیباکتریال پوششهای به دست آمده را تا هفت روز تضمین میکند.
به گفته سازندگان، از این پوششها میتوان به عنوان اصلاحکنندههای آنتیباکتریال ایمپلنت استفاده کرد. این کار با کاهش خطرات التهاب و تحریک رشد سلولهای "استئوبلاست"(osteoblast)، ایمپلنت را تقویت میکند.
دانشمندان در حال برنامهریزی هستند تا این پژوهش را به مرحله رشد پیشبالینی انتقال دهند.
این پژوهش، در مجله "Applied Surface Science" به چاپ رسید.
منبع: ایسنا