به گزارش سرویس علمی ایسنا، تحقیقات انجام شده بر روی حیوانات نشان داد، ممکن است خون جوان با برخی از اثرات نامطلوب ناشی از پیری در مغز سالمندان مقابله کند. برای مثال، یادگیری و حافظه را بهبود دهد، و موجب تولید سلول‌های جدید مغز شود. اکنون دانشمندان می‌خواهند ببینند که آیا بهرمندی از این مزایا برای انسان‌ها نیز مقدور است یا نه.
پروفسور تونی ویس-کوری، متخصص علوم اعصاب دانشکده علوم پزشکی دانشگاه استنفورد و همکارانش اظهار کرده اند که امکان جوانسازی اندام‌های مختلف ( از جمله مغز) امیدبخش بوده و این موضوع باید مورد تحقیق و بررسی بیشتری قرار گیرد.
محققان در آزمایش‌های خود، رگهای خونی موش‌های جوان و پیر را به یکدیگر متصل کردند، به صورتی که هر دو حیوان، منابع خون خود را به اشتراک گذاشته بودند. آن‌ها دریافتند که پس از جراحت، بازسازی استخوان‌ها و عضلات آسیب دیده در موش‌های پیرتر به مراتب بیشتر است.
در آزمایش های بعدی محققان شاهد افزایش تعداد سلول های مغزی جدید در نواحی مرتبط با حافظه در مغز موش‌های پیرتر متصل به خون جوان بودند.
همچنین در پژوهشی در سال 2014 مشخص شد که تزریق پلاسمای خون از موش جوان به موش پیر به مدت سه هفته، موجب بهبود حافظه و یادگیری آن‌ها شد. پلاسما بخش مایع خون است که سلول خونی ندارد، اما حاوی پروتئین و دیگر مولکول‌هاست.
در این آزمایش‌ها، موش‌های پیری که خون موش‌های جوان را دریافت کرده بودند، در مقایسه با موش‌های پیری که خون موش‌های پیر به آن‌ها تزریق شده بود، راحت‌تر توانستند یک پلت‌فرم پنهان را در یک ماز آبی پیدا کنند.
محققان بر این باورند که ممکن است «ناقلان» خونی همچون هورمون‌ها و فاکتورهای رشد، عامل جوانسازی مشاهده شده در این موش‌ها بوده باشند.
به گفته دکتر ویس-کوری، خون جوان حاوی مقدار بیشتری از ترکیباتی است که در بازسازی و نگهداری بافت‌های بدن نقش دارند.
دکتر ویس-گوری در گفتگویی در انجمن اقتصاد جهان در ماه ژانویه گفت: ما فکر می کنیم وقتی ارگانیسم پیر را با خون جوان مورد درمان قرار می‌دهیم، با این کار باعث افزایش میزان این ناقلان جوانسازی می‌شویم و این موجب احیای مغز پیر و احتمالا سایر اندام‌ها می‌شود، و عملکرد آن‌ها را مجددا مثل اندام‌های جوان می‌کند.
در واقع پروتئینی به نام CCL11 که در موش‌های پیر بیشتر موجود است، هنگامی که به موش‌های جوان تزریق می‌شود، مسؤول تضعیف حافظه و عدم تولید سلول‌های جدید شناخته شده است. در مقابل، فاکتور رشدی به نام GDF11 باعث افزایش تولید سلول مغز در موش‌های پیر می‌شود.
هنوز چیزهای زیادی درباره اثرات خون جوان برای یادگیری دانشمندان باقی‌است و مشخص نیست که آیا این درمان برای انسان‌ها سودمند خواهد بود یا نه.
محققان در مقاله خود گفتند: با توجه به اینکه درمانی برای بیماری‌های ناتوان‌کننده‌ای همچون آلزایمر وجود ندارد و با علم بر ایمنی نسبی محصولات پلاسمای خون، رساندن پلاسمای جوان به بیماران سالمند برای بازسازی آسیب‌های ناشی از بیماری‌شان روشی جذاب به نظر می‌رسد.
سال گذشته پژوهشی برای بررسی تزریق پلاسمای خون در بیمارانی با سطح ملایمی از آلزایمر آغاز شد. شرکت‌کنندگان در این پژوهش، خون‌های اهدا شده توسط جوانان را هفته‌ای یک بار دریافت می‌کنند و تحت معاینات شناختی برای بررسی میزان بهبود قرار می‌گیرند.
دکتر مارک گوردون، رئیس بخش علوم اعصاب بیمارستان زوکار هیلساید در کوئینز نیویورک اظهار کرد: این مقاله سوالات جالبی را مطرح می‌کند اما این ایده‌ها هنوز نیازمند تحقیقات زیادی برای رسیدن به ثمرات احتمالی هستند.
به گفته دکتر گودون، اولا محققان مطمئن نیستند که یافته‌های حاصل از تحقیق بر روی موش‌ها بر روی انسان‌ها نیز قابل استفاده باشند. همچنین حتی اگر این فاکتورهای موجود در خون بتوانند به تولید عصب‌های جدید در مغزهای پیر کمک کنند، ممکن است تاثیری بر قدرت تفکر افراد نداشته باشند.
وی افزود: همچنین این نگرانی وجود دارد که فاکتورهایی که موجب تسریع رشد و تقسیم سلول‌ها می‌شوند، شاید بروز سرطان را در افراد به دنبال داشته باشد. بنابراین آزمودن میزان امنیت این درمان مهم است.
دکتر ویس-کوری از بنیانگذاران شرکت زیست‌فناوری Alkahest است که کارآزمایی‌های تزریق خون به بیماران آلزایمری را انجام می‌دهد.
این مقاله در مجله JAMA Neurology منتشر شده است.
منبع:ایسنا