باید گفت تا به حال جواب این سوال روشن نبوده است.
به تازگی پژوهشگران دانشگاه UCL در لندن میگویند به پاسخ این سوال نزدیک شدند و فکر میکنند که یافتههای آنها میتواند طرحی نو در درمان سرطان باشد.
البته هنوز در مراحل ابتدایی هستند و این شیوه هنوز روی انسان آزمایش نشده و باید گفت این روش بسیار گران خواهد بود و شاید بکارگیری آن در انسان پیچیدهتر از آنی باشد که تصور می شود
در “ایمنیدرمانی” هدف این است که سیستم ایمنی خود بر علیه تومور وارد عمل شود، با تقویت یا “تربیت” سیستم ایمنی.
برای ایمنی درمانی معمولا دو کار اصلی انجام میشود، یکی داروهایی که به اصطلاح “منع بازرسی” را ملغی کنند، به عبارت دیگر ایمنی بدن را از ممنوعیتهایی که مانع فعالیتش بر علیه تومور میشود رها کنند.
دوم اینکه سلولهای T، یکی از سلولهای دفاعی بدن خود بیمار را با دستکاری ژنتیکی به سلاحهایی جدید مجهز کنند و بعد با تزریق آنها به بدن فرد، آنها را به جنگ سرطان بفرستند.
وقتی سلول سرطانی شروع به رشد میکند، به دلیل جهش، پادگن (آنتیژنهایی) روی آن ظاهر میشود از جنس پروتئین که در سلول سالم وجود ندارند، از این رو به آن نوپادگن (neoantigen) میگویند.
این پادگنها در واقع همان چیزی هستند که ایمنی بدن باید به عنوان عامل بیگانه و نفوذی شناسایی کند.
پژوهشگران UCL می گویند با تجزیه و تحلیل دقیق DNA میتوانند درمان مختص هر فرد را طراحی کنند، مثل لباس سفارشی که به اندازه قامت فرد دوخته می شود یا به گفته پروفسور سوانتون درمان به حد اعلای “فردیت” میرسد.
این اولین گام برای تولید واکسن ضد سرطان برای هر بیمار است، بر اساس ژنتیک خود فرد و بر اساس اینکه سیستم ایمنی خود فرد برای شناسایی تومور آموزش ببیند و آماده شناسایی آن شود.
منبع: