به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)منطقه خراسان و به نقل از میل آنلاین، پیشرانه پروتونی ناسا از 10 یا 20 سیم آلومینیوم با بار الکتریکی و با قطر یک میلیمتر و طول حداکثر 20 کیلومتر تشکیل شده است که در مجموع با دفع پروتون‌های موجود در بادهای خورشیدی نیروی پیشران سفینه را تامین می‌کند.
دانشمندان ناسا معتقدند که به کمک موتور پروتونی می‌توان تا 10 سال به لبه منظومه شمسی دست یافت. شایان ذکر است که کاوشگر وایوجر این مسافت را در 35 سال طی کرد.
موتور پروتونی ناسا به طور خلاصه فناوری Herts یا پیشرانه پرسرعت هیلیپوز الکترواستایک نامیده می‌شود که با چرخش سیم‌های آلومینیومی در حین حرکت نیروی پیشران قابل توجهی تولید می‌کند.
پروفسور بروس ویگمان، مهندس و طراح موتور پروتونی ناسا عنوان کرد: خورشید با تولید بادهای قدرتمند با سرعت 400 تا 700 کیلومتر در ثانیه، منبع مناسبی برای تولید انرژی پیشران بدون مصرف انرژی است. در واقع موتور پروتونی با دفع پروتون‌های موجود در بادهای خورشیدی نیروی پیشران سفینه را تامین می‌کند.
وی در ادامه افزود: مراحل اولیه آزمایش موتور پروتونی ناسا آغاز شده که طبق محاسبات انجام شده این دوره حداقل دو سال طول خواهد کشید.
منبع: