به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، پرتاب تلسکوپ فضایی هابل این امکان را به منجمان داد که بتوانند دوردست‌ترین کهکشان‌ها را برای اولین بار رصد کنند.
حال با پیشرفت‌هایی که در این زمینه رخ داده است، تلسکوپ‌های زمینی نیز این توانایی را پیدا کرده‌اند که دوردست‌ترین کهکشان‌ها را رصد کنند.
به تازگی گروهی از محققان در رصدخانه "جمینای"(Gemini) موفق شدند با استفاده از تکنیک همگرایی گرانشی قدیمی‌ترین کهکشان هستی را در فاصله 11 میلیارد سال نوری زمین کشف کنند.
در واقع این کهکشان تنها 2.6 میلیارد سال پس از انفجار بزرگ که سرآغاز ایجاد هستی محسوب می‌شود تشکیبل شده است.
این کهکشان از نوع مارپیچی است و منجمان آن را A1689B11 نامگذاری کرده‌اند.
یکی از ابزارهای طبیعی منجمان برای رصد کهکشان‌های دوردست استفاده از نور یک ستاره یا کهکشان نزدیک برای رصد اهداف دورتر است که به آن لنز گرانشی می‌گویند.
این پدیده، که به "همگرایی گرانشی" نیز معروف است، با آنچه که لنزها بر روی پرتوهای نور تولید می‌کنند، قابل مقایسه بوده و به عنوان نوعی ذره‌بین عمل کرده و اندازه و میزان تصویر ظاهری شیء اصلی را تغییر می‌دهد.
همگرایی گرانشی هنگامی روی می‌دهد که نور یک چشمه درخشان بسیار دور(مانند یک اختروش) در مسیرش تا رصدگر، از کنار جسم پرجرم دیگری(مانند یک خوشه کهکشانی) بگذرد و مسیرش خمیده شود. جسم میانی عدسی گرانشی نامیده می‌شود. این پدیده یکی از پیش‌بینی‌های نظریه نسبیت عام اینشتین است.
براساس دسته‌بندی‌های ادوین هابل کهکشان‌ها به سه دسته بیضوی، مارپیچی و عدسی دسته‌بندی می‌شوند.
کهکشان‌های بیضوی کهکشان‌هایی هستند که شکلی بیضی‌گون دارند و بازوهای مارپیچی در آنها دیده نمی‌شود. کهکشان‌های بیضوی بیشترین تعداد را در میان انواع دیگر دارند. شکل یکنواختی که در ساختار آنها وجود دارد نشان سن زیاد و پیری این کهکشان‌ها است. شکل‌گیری ستارگان در کهکشان‌های بیضوی متوقف شده است.
برخی از کهکشان‌های بیضوی به شدت کشیده و پهن هستند. برای مشخص شدن میزان کشیدگی، هابل این گونه از کهکشان‌ها را به هشت زیر گروه تقسیم کرد که این زیر گروه‌ها با علامت‌های E۰ تا E۷ نشان داد. این نام‌ها، بر اساس برون‌مرکزی کهکشان‌های بیضوی درجه بندی شده‌اند.
کهکشان‌های عدسی در واقع مشابه دیسک هستند ولی به علت زیاد بودن غبار میان ستاره‌ای شکل عدسی به خود گرفته و البته زایش ستارگان در این دسته کهکشان‌ها زیاد است.
کهکشان‌های مارپیچی چند بخش اصلی دارند:
یک دیسک چرخان که از چند بازو تشکیل شده است و ستارگان غالباً در آن قرار دارند.
منبع: ایسنا