به گزارش ایسنا، این دستگاه "استیلث"(Stealth) نام دارد و با جایگزین کردن رمزهای عبور با رابط تأیید هویت که هویت کاربر را با استفاده از بیومتریک دهان تأیید می‌کند، اطلاعات حساس و دیجیتالی کاربران را ایمن نگه می‌دارد.
دستگاه استیلث همانند زمانی که برخی افراد می‌بایست برای عمل ارتودنسی آن سیم‌ها را بر روی دندان‌های خود قرار دهند، روی چین‌های سقف دهان کاربر قرار می‌گیرد و دقیقا همانند اثر انگشت کار می‌کند. چین‌های سقف دهان(rugae ) هر فرد با دیگری متفاوت است و دارای الگوی خاصی است.
"برن کایالی"(Beren Kayali)، "پال مندیتا"(Paul Mendieta) و "لی مارولت سوننچین" (Lea Marolt Sonnenschein) دانشجویان دانشکده طراحی دانشگاه سلطنتی لندن هستند که این ابزار پوشیدنی را توسعه داده‌اند. محققان این دستگاه را ساختند تا بتوانند هک کردن داده های بیومتریک "علنی"(out-in-the-open) مانند اثر انگشت یا صداها را برای هکرها سخت‌تر کنند.
بعد از اینکه کاربر دستگاه مذکور را در دهان خود قرار داد، دستگاه می‌بایست سنجش بیومتریک ذخیره شده درون خود را بررسی کند تا دریابد که آیا دستگاه مذکور متعلق به آنها است یا خیر. سپس، برای باز کردن قفل دستگاه‌های خاص، "یک کد حسی یک بار مصرف" به کاربر ارسال می‌شود ( فرایندی که به سیگنال اینترنت یا وای فای نیاز دارد ) و آنها باید یک عمل حسی از پیش تعریف شده مانند فشردن یا حرکت دادن زبان را انجام دهند.
طراحان گفتند: در یک سیستم تأیید هویت، عنصر انسانی یکی از ضعیف‌ترین پیوندهاست. روش‌ها و رابط‌های تأیید هویت فعلی برای نظارت به اندازه کافی انعطاف پذیر نیستند. گذرواژه‌ها در معرض خطر فاش شدن قرار دارند و کنترل این موضوع نیز سخت است به همین دلیل در حال حاضر شرکت‌های بیشتر و بیشتری به سمت استفاده از فناوری بیومتریک رفته‌اند. با این حال، مردم اثری از اطلاعات بیومتریک را به راحتی و ناخودآگاه در همه جا به جا می‌گذارند که این موضوع سبب می‌شود تا هکرها به راحتی از بتوانند اطلاعات هویتی آنها را جعل کنند.
زیست‌سنجشی یا بیومتریک(Biometrics)، به نوع خاصی از روش‌های امنیتی گفته می‌شود که در آن برای کنترل دسترسی و برقراری امنیت از ویژگی‌های قابل اندازه‌گیری بدن انسان یا هر موجود زندهٔ دیگر استفاده می‌شود. همانگونه که از واژه بیومتریک بر می‌آید در این روش با استفاده از الگوریتم‌های ریاضی از اندام‌ها برداشت‌های ثابت و یکتایی می‌شود که می‌توان از آن به عنوان یک گذرواژه یکسان و تقلیدناپذیر و گاه تغییرناپذیر استفاده کرد.
به گفته طراحان، اسکنر اثر انگشت را می‌توان در ۸۰ درصد از مواقع با فناوری که فقط دو هزار دلار هزینه آن است، فریب داد. آنها افزودند: هنگامی که بیومتریک جعل یا هک شود، ما هیچ کاری برای تغییر آنها نمی‌توانیم انجام دهیم. اگر فکر می‌کنید تغییر رمز عبور دشوار است، سعی کنید اثر انگشت خود را تغییر دهید.
به گفته محققان، دهان دارای بیومتریک های متعدد است که به طور طبیعی پنهان بوده و به راحتی توسط افراد دیگر قابل جمع آوری نیستند. این بیومتریک‌ها شامل سطح رویی زبان ، دندان‌ها ، پین های سقف دهان و بزاق است. آنها طی این مطالعه دستگاهی را توسعه دادند که در چین‌های سقف دهان قرار می‌گیرند زیرا آن قسمت از دهان هر شخص با شخص دیگر فرق دارد و مشابه با دیگر افراد نیست.
برای طراحان، جالب ترین عنصر دستگاه مذکور، پتانسیل آن در ترکیب روش‌های مختلف جمع آوری داده‌های درون دهانی مانند بیومتریک، دما، رطوبت و فشار و استفاده از این روش در یک الگوریتم مبتنی بر هوش مصنوعی است.
این دستگاه در هنگام اتصال به دستگاه‌هایی مانند تلفن‌های هوشمند، همچنین می‌تواند مزه‌های شبیه سازی شده دیجیتالی را به دهان منتقل کند تا بتواند تماس‌های دریافتی یا پیام‌های دریافتی را برقرار کند. به عنوان مثال، ممکن است طعم شیرین برای برقراری تماس با اعضای خانواده مورد استفاده قرار گیرد و برای انجام این عمل کاربر می‌بایست زبان خود را سه بار بر روی نقطه خاصی بزند تا با خانواده خود تماس گیرد و یا در صورت عدم پاسخگویی آنها به خانواده خود اطلاع دهد تا فوری با او تماس گیرند و این عمل مشابه پاسخ خودکار در آیفون و آی واچ است.
محققان گفتند: این می‌تواند نمادی‌ترین و قوی‌ترین سیستم شناسایی نسل ما باشد. در آینده هدف ما ایجاد یک پوست دوم در داخل دهان است تا بتوان از آن به عنوان یک رابط استفاده شود.
آنها همچنین در حال تحقیق در مورد استفاده از بزاق به عنوان نشانگری از حضور یک بیماری خاص در افراد هستند.
محققان افزودند: داده‌های بزاق افراد آینه‌ای از سلامت جسمی و روحی افراد است. آنها داده‌های فوری و ارزشمندی هستند. در حالی که خوشبین هستیم که حسگرهای بزاق طی سال‌های آینده آماده خواهند شد، ما معتقدیم که باید یک وسیله مناسب برای قرار دادن آنها در دهان افراد نیز ایجاد کنیم.
منبع: ایسنا